زمان ما زمان برزخی آدم‌ها بین انتخاب راه چپ و راست بود. تفکر انقلاب کم کم داشت پا می‌گرفت، استادهای چپ‌گرا در نظراتشان منفعل شده بودند و جامعه آمادگی این را داشت که کسانی مثل ما شروع به شناکردن خلاف جریان آب کنند.

در صبحی زمستانی که انگار سردی‌اش فراموش همه شده بود، همان‌طور که از پله‌های هواپیمای ۷۴۷ ایرفرانس پایین می‌آمد، داشت عصری را آغاز می‌کرد که خبرنگار آمریکایی در گزارشی که برای نشریه متبوعش نوشت، از آن به «عصر خمینی» تعبیر کند؛ عصری که حال و هوایش متفاوت‌تر از همه عصرهای پیشین است!

امام پیش از بازگشت به ایران فرموده بودند که جایی در محله‌های جنوبی تهران برای من فراهم بکنید اما ایشان پس از مدتی اقامت در مدارس رفاه و علوی، به قم رفتند.

کتاب «لحظه‌های انقلاب» تقریبا تنها سندِ موجود در تاریخ است که با خواندنِ آن، و کمی تامل و مطالعه جانبی، می توان نفس کشیدن در اتمسفرِ سال ۱۳۵۷ شمسی را تجربه کرد.

صبح روز سیزدهم بهمن، حضرت امام به مدرسه علوی شماره دو عزیمت کردند.