نشــان میداد که این مردنظامی قصد کمک به من دارد. او بــه جز دفترچه تلفن که در جیبــم بود، چیز دیگــری از من نگرفت. رفت و من تنها ماندم.

حسنعلی منصور، فرزند رجبعلی منصور است. رجبعلی منصور، آخرین نخست‌وزیر شاه و از سیاستمداران زیرک، پرنفوذ و انگلوفیل تاریخ معاصر ایران است که خدمات شایان توجهی به دستگاه سیاسی پهلوی و استعمار انگلیس نمود.

سینمای پیش از انقلاب نماد آزادی بود؛ البته آزادی عناصر جنسی و مبتذل در سینما در کنار آزادی نهادهای امنیتی در منکوب کردن تمام آثاری که ذره‌ای به دنبال مفاهیم جدی، ضدظلم و آگاهی‌بخش در سینمای خود بودند.

فوران این حجم از مدایح و مراثی درباره دولتمرد پهلوی که بیش از ۴ دهه دور از ایران بوده و در ۹۱ سالگی از دنیا رفته و قطعاً نسل‌های دهه ۵۰ به این سو خاطره‌ای نه از خود او و نه عملکردش دارند، «عادی» نیست.

راوی درباره فعل و انفعالات ساواک که منتهی به کنار گذاشتن حسن پاکروان از این نهاد شد، تحلیلی جالب به دست داده است. توصیف وی از منش و شخصیت «حسین فردوست» خواندنی می‌نماید: «جای تیمسار علوی‌کیا را افسری بی‌تجربه و از همه جا بی‌خبر ولی پرمدعا گرفت. نام این افسر فردوست بود. فردوست آمد و بر مسند قائم‌مقامی تکیه زد، اما نمی‌دانست کجا به کجاست و کار او چیست؟»

عزت‌شاهی: «گاهی که مرا به بازجویی می‌بردند، چون هیچ لباسی به تن نداشتم، مرا لخت و عور به روی زمین سرد می‌نشاندند و هرچه التماس می‌کردم که یک تکه کاغذ یا مقوایی بدهند تا روی آن بنشینم فایده‌ای نداشت. گاهی از صبح تا ظهر روی زمین سرد می‌نشستم و به‌راستی خیلی اذیت می‌شدم و سرما تا عمق وجودم نفوذ می‌کرد.»

از جمله حربه‌های رژیم برای استوار کردن ساختار سرکوب نظام شاهنشاهی انجام تغییرات در قانون اساسی بود.

شاه طی دهه ۵۰ با تثبیت موقعیت خود نشان داد که هیچ‌گونه نارضایتی داخلی یا مخالفت سیاسی را تحمل نمی‌کند.

روایت و تبیین شرایط زندانیان سیاسی در دوران پهلوی اول و دوم، همواره در زمره اولویت‌های این صفحه بوده است.

در مقالی که پیش رو دارید، برخی از زندانیان سیاسی در دوران رژیم پهلوی، به بیان خاطرات خود از شرایط بهداشتی محبس خویش پرداخته‌اند.